W E N D A

İmar Planı

yeni imar planı;

evleri birbirlerine yakın

yapıp

insanları birbirlerinden uzak

tutuyorlar.

evler yakınlaştıkça

insanlar uzaklaşıyorlar birbirlerinden...

...

NİYE/T

bir yelden almış yüzünü

almış süpürmüş bağımı,

özümü...

güldü bir parça merhamet

yerine

sandım ki o da daldı ben gibi

derine

baktım ve

kuytudur dedim

ikimizin de dilinin üzerinde gezinen kelime

o/ysa tenha dedi ve sustu ikimizin yerine

niye dedim bunca mesafe, bunca kelime

o/ysa niyet dedi,

kuru ve boş bir yaprağı alıp tutuşturdu elime...

KABUS

her defasında başından başlayıp

aynı yerde bırakıp

aynı yerine bırakıyorum

masanın

bu kitap

belki bana göre değil

belki de ben ona göre bir okuyucu değilim

bir kısır döngü

hep başa saran

hep boşa yoran

...

sabrım mı kalmış sanki

taşmış içimden

şuncacık kalmışsa

kalmışsa şuncacık içimde sabır

o da burada taştı

tükettim onu

sanırım

...

döngü kısır

insanlar kısır

ve ağır kusurlu

sokaklar çer çöp dolu

hava tozlu

toprak yağıyor taaaa Afrikalardan buraya

iklim kendini bozmuş

zaman kayık

mevsimler kayık

kış kışlığını yapmıyor

ama

puşt her zaman ki gibi puştluğundan esirgemiyor bizleri

bir kıyamet sanki

bir doğum sancısı

bir boğum olup boğazımın yollarına barikat kurmuş

terliyorum

sanki ömrüm bütün terini bugüne saklamış

sırıl sıklam

ağzım, burnum,

yüzüm, dizim...

...

uyanmadım!

KUYU

kuyuya düşmüş taş gibiydi adam

kuyu gerçek ama taş olan adamın bedeniydi

dibindeydi

cehennem gibi...

toplanmışlar

eş, dost, akraba

nasıl düştüğü üzre ahkam kesip çay ediyorlar muhabbete

gelmiyor kimsenin

aklına

bir el

yahut bir merdiven

o da olmadı bir ip

uzatmak...

çıkarmak kuyunun dibinden

düşmüş

adamı...

adam sevindi önce

bu kadar dost, eş, akraba

toplanmış

bulurlar bir yol elbet

elbette çıkarırlar onu oradan

boşuna toplanmış değiller ya!

yukarıda dönen muhabbetten

bi'haber...

oysa

birbirine karışan

ve birbiriyle yarışan

seslerden

bu umudu besleyecek

bir selam

yahut

derman niyetine bir kelam duyulmuyordu...

sonra kimisi koca kuyuyu görmedin mi de düştün oraya diye suçlar bir vaziyette, hesap sordular.

kimisi hadi bakalım çek cezanı baksaydın ya önüne...

kimisi...

sonra bir başka kimisi....

...

seslendi adam

dost sandıklarına

bir ip yahut merdiven yok mu?

çoğu olmadı oralı

oralı olanlardan bazısı

bizde merdiven var ama şimdi kim getirecek

zor gibi ama

sen kendin çıkmayı dene

belki çıkarsın.

bazısı ip var bizde ama kısa

gelir dedi.

kimisi de ip bu bize de lazım olabilir

deyip yanaşmadılar

onu oradan çıkarmaya...

oturup vicdanlarının üstüne

...

Ayrılık İşvesi

…

bir tahterevallinin iki ucu gibiyiz

ayrıyken bir anlam buluyor varlığımız

bir yerde buluşunca kaybolup

bozuluyor ayarımız

...

SIR

...

sırlarınız varsa katlayıp cebinize koyun

...

Kırmızı Çizgi

yolundan şüphe duyanlar

yani

kendileriyle değil de

bir şeylerle yahut başkalarıyla var olanlar

çizgi sahibi olurlar

önlerine, arkalarına, sağ ve sol yanlarına

hatta

kafalarının üstüne

çizgi çekerler...

ahhhhh onlar ki

ne kadar da çaresiz,

ne kadar da ilgiye aç

dokunmaya muhtaç...

bakmayın öyle külhanbeyi narası perdesinden fırlayan kırmızı çizgilerine

rengin bir ehemmiyeti yok

çizgi çizgidir...

bir korkunun göstergesi,

bir konağın yıkılma tehlikesi

ya bildiklerim, inandıklarım yanlışsa kaygısı

heyhat!

halbu ki şüphedir

bizi bugüne getiren

bildiğimizden şüphe duymalıyız

düşüncelerimizden de

bilmediğimiz gizli dehlizlerinin olabilme ihtimali

içimizi yiyip bitirmese de bizi diri tutmalı

kibrimizi insan kılmalı

...

oysa sen

"küçük insan"

yolunu kaybetme kaygısı,

geldiğin yere dönmeme korkusuyla

çizdiğin çizgiler

işte onlar

bütün bu rezilliğimizin

müsebibi

sense taaa

Habil'den beri iflah olmayacak

yarasısın bu evrenin...

Derdin öyle derinki leyla, hepsi yükümdür Sensiz bir yaşam leyla, hapis yurdumdur ----(zindan-yaşama vurmak) kürtçedir Zülüf gölgesi nerde leyla, ölürüm inlerim küsmek taksir leyli leyla, efkarıma bir çare, feryadım----(taksir-aykırı davranmak) Leyli leyli Leyli yaşam Leylam Gençtir ----- (duam demiyor, ciwane diyor- gençtir demek) Leyla iki cilveli gülüşün, öyle kendinde kalmışlar Sarı renk hazan leyla, hatta sonbahardır Sarı rengim nerde leyla, uzaksın azizem, feryadım Zülüf gölgesi nerde leyla, acı acı çekeyim Bu yıkık sokaklarda leyla, öylece bırakıldım Leyli leyli Leyli yaşam Leylam Gençtir Leyla iki cilveli gülüşün, öyle kendinde kalmışlar Her yüz kalın, her ses kardeş olsun Feleğin işi leyla, sen tek bambaşka ol, feryadım Benim ve senin onurun oldu, benim yeni gölgem--(kerim onur) Sen ağaçsın zarifsin leyla, benim yeni ağacım Leyli leyli Leyli yaşam Leylam Gençtir Leyla iki cilveli gülüşün, öyle kendinde kalmışlar Leyli leyli Leyli yaşam Leylam Gençtir

çeviri kaynak: THE YNC

İnci

bekledim

bir dağın sabrıyla,

bir dalın acısıyla

üzerime sinmiş insan tozunun

genzimde bıraktığı sisli koku ile

bekledim...

denizin boyum kadar altında

içimde kocaman bir taş ile.

belki dedim,

belki bu beklemek

bu ruhu terbiye eden temrin

bu dudaklarına hapsolmuş emrin

bir inciye dönüşür

içimdeki taş

altın kadar değerli

...

olmuyor

kurduğumuz uzun cümleler,

gerdana hapsolmuş acemi öpüşler

ve bir düğmeyi çözmeye mahcup

dudaklar dolusu mazi

çok sonra anladım

çok sonra

insan bedeninin fazlalıkları,

girintileri ve çıkıntılarıyla

öğrendikleri kadarmış.

gecikmiş,

geç kalmış bir idrak

ben bir istirdyeyim

Cibran'ın soru sorduğu

sen ise içimde rengi altına çalan ve bir türlü

demlenmek bilmeyen

inci

...

artık

bir

düşe hapsolmuş

açık kalmış

ve kapanmamış bir yevmiye defteri

aramızda

hiç

kapanmayacak

mesafe

...

ah izmir

izmir olalı böyle bir tıkanma

görmedi, görmeyecek...

İ.D.

Özlem

bütün ilimlerin ve cümle maddenin

ruhuna işlemiş

kimya

insanın kah burnuna

kah gözlerine sürtünen

yokluğun deryası

özlem

...

cabut bağladım

duraklara

bilmediğim bir iklimdi

ben yolunu bulmaya teşne bir naylon parçası

rüzgarına kapılmış

ordan oraya

Bayraklı nere Buca nere

neresi Özkanlar...

belki en uzun yolum değildi bu güzergah

ama

uzatmalıydı her haliyle

Platon kolumun altındaki kitabın yazarı

ben ise

ona kafayı takmış bir Platonik

...

nasıl olmalı bu "devlet"

özlemini çekiyoruz

nihayetinde

...

çok çok

eziyet gördü bu sine

çok yandı yanıldı

bu uğurda

...

özlem,

bir element olmalı

periyodik tabloda

...

Bekleme Duvarı

bir aydan fazladır

cebimde debelenip duruyor

1 lira

ne alsam bununla

düşünüyorum

bahtımı yara yara

çok değil

sabrım

sineme taştı

bir oyuk

gönlümün içinde

çatlayan şişe

ar damarım nerede bilmiyorum

unuttum

kimden sonra benden alındığını

...

her şey bu

1 lira

yüzünden!

cebim bu kadar küçük olmasa

bu kadar yer kaplamazdı

belki...

belki de

benim uydurmalarım üzredir

kafamın içindeki bu hengame

bir rüya,

bir fantezi alemindeyim

önüm arkam

sır

zır bir deliye mahkum olmuşuz

cümle alem

eli durmadan cebimize uzanıyor

cebimiz ise meteliğe

makara sarıyor aklınca

aklınca diyorum

çünkü zan

ve dahi bu zaman

onun üzredir.

...

hatırlarım da bir zaman

çok şey alınacak

bu 1 lira ile diye

mezat açmış

bir meczup

vardı

(ülkenin ufkunu bahtına bağlayıp çemkirdikçe çemkiren)

"ne alırsan

ne istersen

1 lira"

oysa tezgah/ı boştu

adamın ağzına bakmaktan

tezgaha bakmayı düşünemiyordu

hiç

kimse

...

şimdi

bir aydır ellerim cebimde

bu duvar dibinde

daha öncede kaldığım,

beklediğim bu duvar dibinde cebimdeki o son bir lira ile

bir meşk yaşıyorum

sıra bana gelene kadar

...

kimseyi çağırmadılar oysa

bugün

iş yok

...

ne kağıt bıraktılar toplayacak

ne de sokak kaldı dolanacak

artık çöplerini de satıyorlar insanların

çöplerini de

iyimser bir his bırakıp üç kutunun içinde

üç kutu yan yana

cam, kağıt ve evsel atık...

kendileri sabahtan akşama kadar

doğaananın ırzına geçerken

namus bekçiliğini sana yaptırıyorlar

sana

çöp bile bırakmıyorlar

sana,

bana,

bize...

İ.D.

Gül sabrı

yanlış anlamasınlar

dikene sabrımız

gülün yüzü suyu hürmetinedir

...

KUŞAĞIM

kıştan oyma bir mevsim

kıştan yapma bir resim

bir kuşun oyma nakışlı kanatlarına aldandı

gözüm

kederin bütün köprülerinde estim,

kısık bir sesle gürledim de

kıştı mevsim

beyaza boyanmıştı resmim

çuvalladı kaldı

ulu orta bu cenderede neslim

sıçtık!

…

yürek zalimin hakkı

kürek yetimin/mazlumun hakkı

bunu geç öğrendim

bu yüzden zalim olduğum zamanlarda

yürekli saydım kendimi

ahhh talihim ne büyük yanılgı içindeymişim…

şimdi

bir mazlumun efkarını taşıyorum sinemde

bir çuval gibi

aynen

…

yeterince

dağıldık

şimdi

içtima

vakti

...

ÇUVAL TEŞBİHİ

bir çuval

dolduğu yerde kalmış

olduğu gibi

öylece

bin yılmış sanki

orada…

bir çuval

yaslamış sırtını duvarın dibine

birazda toplanmış göbekten aşağıya

…

tembel bir çuval

hımbıl

bir yorgunluğu taşıyor içinde

yaşıyor an ben an soluksuz

yorgunluğunu

koyu bir rüzgar,

bölüyor uykusunu yarılıyor ortasından iki dilime

düşüyor, dağılıyor halıya kilime…

ölmek için bütün bahanelerini dizginleyen ben

bugün onları tutmama,

bir cemiyete boca etme derdindeyim

ahvalim

çuvalla atışma da

ruhum bedenimde çatışma da

…

tutmuşum,

tutuşmuşum

kimin saçlarına değiyor ki?

kimin ellerine,

kimin kemiksiz diline

bir çuval gibi

haydi git işine…

avucum ellerimin içinde

nasırlar doluşmuş her bir çizgisine

gölgesinde bile konaklayamayacağım bir kasrın inşasından

dudağımda ıslık gibi salyalarca damıttığım ezgisine

kim inanırsa

kem inanır

kim görürse

kem görür

bir çuval

bir duvar

bir de beni….

…

duvar aynı duvar da ben çuvalım

sanki

büklüm büklüm

bükülen iki parçaya

….

Tutsak Komedyen

....

hayatı boyunca aynı

espriye tutsak bir komedyen

kendisi dışında herkesi güldürebilir

ilk defa

ama hiç kimse aynı

espriye gülmez

aynı perdeden

ikinci defa

...

Nicedir

nicedir

inatla aynı yere damlıyor su

hoyrat ve bilmediğim bir dilde ısrar ediyor

bense deli bir inat taşıyorum alnımda

ölsem,

kalsam

kimse bilmeyecek

nedenini...

haznem tütsü diyarı

envai çeşit yara taşıyorum

kokmasın mı?

nicedir,

boynumda bir nasır

kimin günahını taşıdıysam

artık

bilmiyorum

...

nicedir

hırlayan bir köpek

ötemde berimde dolanıyor

insani seslerle hırlıyor

boğazından anladığım dilden tükürükler saçıyor hüznüme

genzinin bir yangına mahal olduğunu biliyorum

ne susuyor,

ne gidiyor,

ne de ısırıyor...

nicedir...

kimse bilmiyor

içime musallat olan "ince"liği

bedenimde iki kafes biri yan yatmada

kaytarmada diğeri

ama

kimse

bilmiyor...

SU YOK

su akar yatağını bulur...

su dediğin neydi ki

ne oldu şimdi?

o yatak dediğin sırtı yumuşak toprak

şimdi nerede

hangi dere kaldı suyu muhafaza eden

hangi çay,

hangi göl,

balıkların yurdu hangi su

toprak mı kaldı binalardan

yatak olsundu?

su akar

yatak yalan

binalar çirkin

modern zaman dediğin

küçük insanın

uzun suluklu bir aynada silüetine

bakarak

gün be gün ölmesidir.

haaaa atalar iyi niyetliymiş

bu sözün başka bir gideri yok

midemiz geniş değil

o kadar açlıktan sonra

...

DOST MECAZI

insan bir kadife taşır sinesinde

rüzgara hisli...

kime konuştuğunuz değil kime sustuğunuz da önemlidir bazen

bir manzaraya bakar gibi,

bir denize akar gibi

yaptığınız zamanlarınızda

sükuneti bir gölge gibi başınızda tutan...

bazen hiç bir su serinletmez

bağrınızı

hiç bir yel,

hiç bir el

değemez saçlarınıza

hiç bir ilaç dokunmaz

yaranıza

bütün ilaçlar tuz,

bütün tatlar acı

ve bütün insanlar yabancı.

merhem kimsede değil

sizdedir

ama siz

susmak istediğiniz

bir makam,

bir dağ ararsınız

üstelik herkese ve her şeye bu kadar adil bir mesafe koyarken...

konuşmanın yetmediği dostlarımız,

konuştuğumuzda dinleyen,

sustuğumuzda susan dostlarımız,

bize anlatmak istediklerinden ziyade

dinlemek isteyenlerimiz.

herkesin

hunharca kendini anlatma aşkına kapıldığı bir çağ bu

dinlemek çok kıymetli anlatmaktan

hem de öyle sadece sesinizi değil sessizliğinizi de...

misal ben kendime susuyorum

kendime...

kusmak istediğim zaman bir lavabo gibi

olur içim

insan bazen içine kusar

çünkü dışındaki hiçbir şey kabul edecek gibi değil içindekini

işte

böyle zamanlarda kimse anlamaz sizin bir mide sorununuzun

beslenme borusu ile çözülemeyeceğini

kimse anlamaz.

dost olan bilir aslında susmanın içeriye kusmak olduğunu

susar saygısından sessizliğinizi dinler

dost olmayanı da demeye hacet yok onlar biliyorlar zaten

nerde susmamaları ve nerde konuşmamaları gerektiğini...

Saygı

bir insanı sevme ya da sevmeme keyfiyetimiz olmalı

elimizde kalan son mevzi bu nasılsa

ama bu keyfiyet

ona ve onun doğrularına saygı göstermemiz gerektiği gerçeğini değiştirmiyor.

mesela

sen büyük olguların ve fikirlerin insanı olabilirsin

bense sabahları güneşin doğuşunu izlemek dışında bir tasaya yer vermeyebilirim dünyamda

ya da senin "bir yere gelmekten" anladığın şey

benim yer diye bildiğim bir yer olmayabilir.

mesela

sen 8/5 çalışmayı basit görebilirsin

ama ben

hayatımı onun geleceği günü beklemekle geçirebilirim.

demem o ki

hayaller güçlüdür

ne barındırdığı ile ilgili değil bu

güç

bu güç

sende, bende, onda ve diğerlerimizde ne kadar yer kaplıyorsa

o hayaller

o kadardır güçleri

sinelerimizin genişliği bir değil

coğrafyalarımız, dağlarımız ve nitekim ovalarımız farklıdır.

her iklim bulunduğu yere göre güneş alır ve onunla yetinir.

acı, acıdır

ama her bedence bıraktığı sancı farklıdır

eşikler farklı kapısına göre yapısına göre

türlü türlüdür.vesselam..

evet kimseyi sevmek zorunda değiliz

ama saygıyı

her canlı hak ediyor

...

bir insan bile

karıncaları

demiyorum bile...

KÖK

köktüm

ağacımın gölgesinin altındaki toprağa saklanmış

ben mi ağaca muhtaçtım

ağaç mı bana

hiç bilemedim

insanların seslerini duydukça.

uzadıkça uzadı dalları ağacımın bilmediğim görmediğim yerlere

bende yerin altında hissettiğim kadarıyla izliyordum

görmeden hissederek

...

köktüm

taşıdım bütün gövdesini ağacımın

dallarıyla beraber

kimse görmedi, bilmedi beni

varsa yoksa gövde

varsa yoksa dallar

şiirler yazıldı her ikisine de

oysa bendim

gövdeye can dallara suyu taşıyan

kimseye görünmeden

olanca mütevaziliği ile

gösteriş yapmadan

...

kendi şiirine mahcup şair

-sana diktiğim elbise olmamış.

dedi terzi.

kadın ise

-yooo gayet de beğendim tam bana göre dikmişsin.

dedi.

terzi

-öyle diyorsun da ben beğenmedim sendeki duruşunu ya da fazla gelmiş sana.

-nasıl yani? diye sordu kadın

terzi tekrar söze girdi,

-sanki sen değil de elbise giymiş seni.

dedi.

kadın afalladı, anlamadı terzinin ne demek istediğini.

-ne demek istiyorsunuz anlamadım?

dedi.

terzi,

-zaten anlasaydın ben bu cümleleri kurmuş olmazdım.

dedi ve ekledi,

-lütfen çıkarır mısınız? dedi.

kadın durumu anlamamış olmakla beraber çıkarıp elbiseyi bıraktı tezgahın üstüne, şaşırmış ve biraz da kızgın bir şekilde

-iyi günler size o zaman! deyip çekti gitti.

bense bir hafta önce verdiğim paltomu almak için sıramı bekliyordum bunlara şahit olurken.

kadın gitti gitmesine de mekanda bir anlamsızlık duygusu bıraktı çırağın göz bebeklerinde, o da anlamamıştı ustasının neden böyle davrandığını.

durgun bir göleti andıran bakışlarım biranda azgın bir nehre dönüştü ve kıskandım terziyi, keşke benim de böyle bir imkanım olsa da, yazdıklarımı geri alabilsem.

sözlerimi, şiirlerimi, mesajlarımı ve söylediğim şarkıları. anladım çoook ölçüsüz yazmışım bütün şiirlerimi, hepsi de serbest nazım.

ÇİLEMİZ

"insan,

hiç tanımadığı, hiç bilmediği

birinden

yahut bir şeyden

neden nefret eder ki"

hep aynı nakarat
bol acı
bol baharat
...
iklim bir ikilem bağışlıyor boylu boyunca
ya çık,
sokağa taş/la
ya da kal içerde
bağrında kocaman bir taş/la
...
ayna,
sakallarım sineme erişmiyor bir türlü
uza uza nereye kadar
yüzüm bir vadinin hatlarına
utanıyor
göz çukurularım annemin yadigarı
hüznüm babadan
...
kaçıncısı bu sayamadım
gayrı resmi bir dilde acı çekiyor
ve mütemadiyen

tanımadığımız insanların nefretine mazhar oluyor terimiz, tenimiz.

bu bir

siyasi münazara değil
ruhum sendeki manzara
bu
...
hep aynı şarkı
aynı nakarat
aynı yemek
ve bol baharat...

Gülümse

papatyalar

çiçekler dolaniyor saçlarında bir kadının

rüzgar kendine çekiyor

tutup saçlarından

yüzünde kuşlar cilveleşiyor

kaşın, gözün o biçim

haberi yok içinin

ben söyle(r)miyim

bilmem...

içinde izmir geçen ne çok

cümle var

diline

yanaşan

yakışan

...

sen sana yakışanı

yap

gülümse

...

Empati

adamın iki bacağı yok koltuk değnekleri ile durdu yanımızda

-sigara var mı? diye sordu.

sanki yıllardır tanışıyormuşuz edasıyla yaptı bunu, halimizi sorar gibi.

-yok kardeşim maalesef, kullanmıyorum dedim.

-eyvallah.

deyip yoluna devam etti.

koltuk değneklerinden güç alarak yokuş yukarı tırmanmaya başladı.

yanımda duran arkadaşım,

-adama bak iki bacağı yok, buna rağmen hala sigara içiyor! dedi.

-belki de bacakları olmadığı için içiyordur.

dedim.

Bizim temel sorunumuz kendi değer yargılarımız ve kendi tecrübelerimiz üzerinden başka hayatları yargılıyoruz. hemde bunu yaparken o başkalarının ne yaşayıp ne yaşamadıklarını gözardı ediyoruz.

Biraz empati çok şeyi değiştirecek, hemde çok şeyi.

Hafıza

adımın okunuşu ile yazılışının farkını

gri binalara girdiğimde

öğrendim,

resmiyet bizim cemiyet hayatımıza

ilkin adımızı hizaya koyarak giriyordu

sonrasında ise malum andımız...

***

hafızam yetmiyor hatıramın yüküne...

çok şey hatırlıyorum yerli yersiz

ismini bilmediğim yüzleri mesela

beni unutan, beni tanımayan yüzleri

bir durak ahbaplığından, bir yağmur kaçaklığından,

bir ekmek kuyruğu ya da market sırasından

hatırladıklarım var...

parkta oturanlardan, üstüme vazife olmayan olaylardan

sahibinin dahi unuttuğu anılardan

çokça şey duruyor hafızamda...

Mizanpaj

sanırım taştım

sığacak bir kabım

katlanacak bir dolabım yok

dökülmüş ötem berim

derim

toplayacak kimse yok

...

hangi cehennem alacak ruhumu

hangi yangın o köze dokunmaya cüret edecek?

kendimi imla kılavuzundaki bir imla hatası saydım

ötesi yok

avunduğum hiçbir duvar

teselli etmiyor

hiç bir duvar

teselli bir uzak ihtimal şimdi

olancasıyla ihtimam gösterdiğim

...

su istedim

bir çeşmenin önündeyim

ellerim buz

ayaklarım su

ağzım tuz içinde

damağım bir meşke dalmış dilimin ucu ile

dilim kemiksiz

kuru kupkuru şimdi

aççokaçşimdi

...

bu bendeki efkar

bu bende efkar

başka surette sırıtmıyor böyle

sorsan hüznün darağacı bir ruh hali içinde resmim

kulaklarım, ağzımın sınırlarından usanmış

tel tel dökülüyor çizgiler suretimden

...

ilk hangi iklim ters yaptı,

hangi kapı kapandı,

hangi tel koptu

ve ahenk hangi bakışta kaptırdı kendini o çıkmaz yokuşa

...

artık

taştım

katı

Afili Çukurlara Düşen Kelimeler

sen büyümüşsün
ama
aramızdaki mesafe kısalmamış
...
sevgili/m

yaralarım
ben yaptım elimden geleni senin iyileşmeye niyetin yok
...

ben yalnızdım

ufkum sende belirdiğinde

çoğunluk fikri hoş bir esintiydi o anda

oysa bir fikre ne kadar abanırsak abanalım

dibinde temel yoksa

çöküp gider en sonunda..

...

sen büyümüşsün ama aramızdaki

mesafe kibrinden taviz vermemiş

...

belki benim bir yerde durup beklemem

yahut bu hayat meselinde oturup teklemem

lazımdı.

belki

o zaman bir şeye benzer

ve bir şeye değerdi sende ki büyüklük

oysa şimdi sende zuhur eden "büyüklük"

benim içimde oturan kocaman bi'yüklük

...

Salon Takımı

sokaklar dururken

salonlarda koşanlar

bu hayatı sizi asla

affetmeyecektir.

#salontakımı #corona #spor

Dev Aynası

adımın okunuşu ile yazılışının farkını

gri binalara girdiğimde

öğrendim,

resmiyet bizim cemiyet hayatımıza

ilkin adımızı hizaya koyarak giriyordu

sonrasında

ise

malum andımız...

Gül Meseli

dal boyu ömrüm
bu kıvam, bu kıvrım niyetim değildi.
düşmüştüm seyrine bir gülün
bu toz, bu diken umrum değildi…

gül,

kendinden geçti

dal onun, gövde onun ama suç benim değildi…

kırdı belinden bir çiçekçi

gülü dalından

el onun, makas onun ama gül bende değildi…

baktım saksının çemberine

gül k/oymuşlar içine

masa benim, toprak benim ama saksı benim değildi…

dal boyu ömrüm

döndüm,

dolaştım,

gönül benim, beden benim ama ruh benim değildi…

İ.D.

Dünyanın Sonu

Tiyatronun kulisinde bir gün yangın çıkmış.Palyaço haber vermek
için sahneye gelmiş. Herkes bunun bir şaka olduğunu sanıp
alkışlamaya başlamış. Palyaço uyarmaya devam ettikçe alkışlar
daha da hızlanmış. Sanırım dünyanın sonu, her şeyin bir şaka
olduğunu sananların yükselen alkışları arasında gelecek.

Søren Aabye Kierkegaard - “ Meseller ”

Zamanın Nefesi

baktım,
dışımı kavuran ateş
içimi ısıtmıyor heyhat
anladım,
bedenim kiralık verilmiş ruhuma
sanki
bu seyirlik keşmekeş burada geçecek
biliyorum...
sonra
bir haber düşüyor önüme
haylidir memleket öyle
hiçbir şey verilmiyor,
alınmıyor
yahut atılmıyor...
düşüyor ne varsa,
düşüyor bir haber önüme
idlib, aşağısı sanırım dünyanın
put in ingilizce mi bir isim mi ne?
sunucunun ağzında gevelediği
"başımız sağolsun......"
tacımız sağolsun...

diye çalınıyor kulağıma ya da
ya da öyle duyuyor içimdeki
pısırık
kısık bir sesle olancasıyla
"başımız değil gençlerimiz sağolsun..."
diyorum
benden başka duyan olmuyor...
...
tepit
modern insan
yoksunluklarının esiridir
bir hamaset
bir kibir
sanırsın her şey ondan geridir
o her şeyden beri.
işte bu noktada
çok şeye tahammül edebilirim kendi adıma
okumuş cahiller hariç

ve ne olursa olsun mesele
hariçten gazel okuyanlar da hariç...

kendime dönüyorum
sonra "ruh hangi bedeni gezdireceğini bilir."
diyorum
kendime
oysa aynada pek bi şekilsiz duruyor üzerimde bu beden
ve
"bazen
beden güzel olur
bazen de neden" diyorum kendime
nedensiz
...
bir cumadır
almış başını gidiyor bütün haftalar da
oysa bütün günlere eşit
bütün ibadetlere de reşit
bir mesafedeyim
rolüm aynı bu oyunda
alkışlamıyorum kimseyi...

bir trene tesadüf ediyorum sonra
zamanı solunum yoluna asmış bir hayalet
zaman asılmış belki de
ciğerlerine
anlamadım
sormak geçti aklımdan ama kıyamadım...
kim böyle bir soruya cevap vermek ister ki?
sen mi zamanı besliyorsun
yoksa zaman mı seni!
...
burası pakistan, karaçi
anladım
binalar, betondan duvarlar,
makinalar ve dahi silahlar,
uzaya fırlatılan uydular
hiçbiri
bir türbedeki medeniyetin çizgisine varamıyor.
medeniyet
yok!
medeniyet
yok!
hiç bir yerinde dünyanın...
bunu amerikanın keşfi ile bitirdi
insanlık
sonrası ise
yaşlı bilgenin
sözü doğrular buna yıllar yıllar sonra
"dağların anahtarını kaybettim..."
sihrini yitirmiş bir dünya göğsü kaosa açılmış,
zaman nefessiz,
insan zamansız
ve ruh bedensiz kalmış...
.
içimdeki ateş
idlibe sıçramış
yaptığım hamaset
ruhumu,
ruhum da bedenimi kirletmiş,
bütün cumalar kanlı ve kara
türbeler bombalanıyor çünkü
en çok o günlerde...
"mi kilîte koû kerd vind..."

İ.D.

ÇUKUR

herkesin bir kör kuyusu var
dibinde sıyırdığı
bir de eksik bir duy(g)usu var
ezildikçe kayırdığı

herkesin ağız boşluğunda biriken bir çığlığı
birde coğrafyasından miras aldığı bir sığlığı
var
kimselere diyemediği

herkesin bir çıkmaz sokağı var
dibinde sıkıştığı
bir de silah dayadığı bir şakağı var
namluda merminin sıkıştığı

herkesin bedeni ile içine gömüldüğü bir kafesi
bir de ciğerlerine bol gelen kafesine mahkum bir nefesi
var
veremediği
...
herkes
biraz gerçek
çokça kurgu,
biraz pezevenk,
biraz oruspu.
herkes biraz veli
ve biraz da meczup.
biraz asker kaçığı,
biraz asker kaçağı herkes.
biraz aşık,
biraz maşuk herkes.
biraz kaçkın,
biraz hırçın,
biraz yobaz,
biraz haylaz herkes.
biraz av,
biraz avcı herkes.
biraz kendine yerli
biraz da yabancı
herkes herkese...

herkes,
kör bir kuyu
eksik bir duy(g)u
ve
herkeste var bir çığlık, bir sığlık
sonra çıkmaz bir sokak
şırıl şırıl terlerin yağdığı yorgun bir şakak herkes...

İ.D.

Elleri tez

madem tezdi ellerinin ayarı
boynumda niye bir türlü ilerlemiyor aşkının hızarı
...
İ.D.

Fizik

sana asılsam
ikimizde düşeriz
bu,
basit bir fizik kuralı
...
oysa
ne sen
ulaşırsın bana
ne de ben
taşırım seni
çünkü
kimyamız...
o, buna mani
...

İ.D.

RÜSVA

-ne aranıyor, neye bakınıyorsun?

dedi

biri

-gözün görebileceği şeyler değildir aradıklarım.

dedi

diğeri

rüsva oldu biri

yoluna koyuldu diğeri

...

İ.D.

tenha

kimse kalmamış gibi
gitmişler arkalarında konuşan bir ıssızlık bırakmışlar
duruyor her şey
ama
bu sokak
bu şehir ve kalıntıları...
cümlelerim böyle değildi
böyle boynu bükük
bahtı yaralı...
ben böyle değildim
böyle dağınık
böyle bulutlu...
sen böyle değildin
böyle sancılı
iki kelime
ilki "sen" diye soluk alıyordu tenimde
gerisi
bir kumar
aramızda zaman ve daha adını bilmediğim birden çok paralel evren
duruyordu
dilim uzasın uzadığı kadar ikinciye değmiyordu
şimdi bu şehir böyle tenha
ve bir elif gibi duruyor bedenin boylu boyunca
hem hiçbir yerdesin hem de her yerimde..
dilim uzadıkça uzuyordu saçların önüme düşünce
en az saçların kadar...
İ.D.

TALTİF

herkes sızısını geldiği yere geri
koysun
acısını da
...
özlem, bir dağdı vaktiyle
uzaktı
bakınca o ufuktan
ama
vuslat en kibirli heyecanı bile dize getirir
öldürür
yıkar o dağları
düze getirir
...
hem öyle zannedildiği gibi değil
değil yani
biri gelip vursun diye açılmış değildir
sinemiz,
başını koyup uyusun diyedir
özlemi dağlarca olanın
...
herkes alsın
alsın ne olur
sızısını
nerden türemiş ve tünemişse o ruha
oraya geri koysun
...
İ.D.

Cinnet Atlası

kendi isimlerine
gülüyordu kadınlar çeşme başında
taştan oyulmuş bir kurna
paçaları çamura doymuş şalvarları ile
kezban, kezban bütün sular.
.
düşün
sivas bir yangın yeriydi vaktiyle
bu çeşmede sular ağladı
koyu gözlerinden göğe
içimizi burkan bir çığlık aktı
kimse duymadı
...
nesimi söylesin canım efendim
bu kadınlar çeşme başında
yazmalarını bir buluta say
şalvarları dağ gelinciklerinden,
küçük minnacık
kışa inat
gülüyorlardı
...
düşün
o vakitler
çorum bir höyükten soluyor bütün varlığını
bir nefretten fazlası var duvarlar etten
komşular düşman
bakışlar en tesirlisi silahların
sonra da ahbaplık
-Ali abi, dışarı gelsene.
sesinde bir bukalemunun ayak lekeleri geziniyor
nefesi lağımdan hallice
-Ali abi...
...
say
desem
hiçbirini bilmez bu kadınlar
çünkü kasnak güllere yazgılıydı
sadece gül işler köyde kadınlar
onun dışında ki her şey pus
ve
bazı şeyler sustu, öyleydi
...

YOKUŞ

aynadaki yüzüne yabancı
biriyim

tenim ezberimde kayboluyor

doğduğumda soluduğum

her şey bir rahatsızlık sebebi
bende

çok yürümedim biliyorum
bu yolu

ama çok zaman geçmiş

çok eskimiş gibi geliyor
bana
yüreğim.

Muhabbet Yalanı

...

herkesin dili var

anlatmaya,

ama

kimsenin

kulağı yok

dinlemeye,

gönlü yok

anlamaya

...

yazdığını zanneden çok

o yazılanı okuyan neredeyse

hiç

yok

...

biri konuşurken susanlar çoğu kez karşısındakinin ne dediğiyle ilgilenmiyorlar

tenefüsü nereden yakalarım da derse başlarım derdinde

kendi anlam deryasında ve gevezeliğinde

...

Hayat Kadını I

ruhunu bir elbise gibi üzerine geçirip dışarı çıktı
kadın
bir buluta öykünen kırlangıç sürüsü tam da sokağının üzerinden eserken
dilini bir türkü ısırdı
kulaklarını bir ses.
kime gideceğini bilememek değildi bu
bir çaresizlikten çok bir dahil olma çabasıydı ondaki...
saçlarını rüzgara teslim edeli bir hayli yıl olmuştu
artık nereye dönse bütün erkekler çukur
bütün çukurlar bir mezbaha ve sadece kadınları öğüt(l)üyorlar orada.
kendisine iki boy küçük bir giyit gibiydi bedenine sardığı
oysa ruhu bir bozkırın ferahlığına akıyordu mütemadiyen...
kadın bitmek bilmez bir sokağın telaşında olduğunu ne zaman fark edecekti bilinmez
şehrin dokunulmamış en son taş sokağıydı topuklarının altında ezdiği
hıncını o taşlardan çıkarırcasına olancasıyla hiddetli basıyordu topuklarına.
bir şehri eziyordu,
çocukluğunu,
yalnızlığını ve belkide kadınlığını eziyordu
gücü neye yetiyorsa artık
...

ARKA BAHÇE II

bu bahçe
dağınık
az evvel bir fırtına vurmuş,
bir hortum dağıtmış,
bostan geçmiş ve bahçe bozulmuş
içinden
kaç kere geçtim
kaç kere
sayısız
susuz ve ıslak hallerini bilirim
terke kaldığında ya da bir kalabalığa daldığında
nasıl görünür bilirim
iki kere düştüm
iki derin yarık
ellerimde güller bitti
kandan kırmızı
suda beyaz...
bu bahçe
benim de,
siz farklı mısınız!
yok mu sizin de bahçeniz
bohçanızı dolduran
dağınık, dağılmış, geçmiş ve bozulmuş...
kimseye baktırmadığınız
kimseyi sokmadığınız
...
bir saksı ya da vazo dururken kimse
gülleri bahçe de tutmaz...
bütün çöpler orada bahçededir
ama balkon temiz ve hoş kokuludur...
bilirim hepiniz ve hepimizin
b/öyledir.

matematiksel duyum

sözlerini topla
üzerimden,
aramızda ne geçmişse
mektuplar, şiirler ve söylenmiş diğer her ne varsa
üstümüze sinmiş olanları
...

gözlerini ört,
kapat.
bir duvar ör,
yaramıza.

kendini çıkar
kalbimden
sonra
b/ölsün ne varsa bizden olan
bize dair
bunu bir sen yapabilirsin
...
çünkü ben
matematiği böyle bilmiyorum
...
söz uçar sızı kalır
...

Film Gibi Hayatlar

önce

filmler yaptılar hayatlara benzeyen

insanlar filmlere o kadar daldılar ki

unuttular filmlerin onların hayatlarının kopyası olduğunu...

tabi iyi ve kötü filmler de oldu

zaman içinde...

sonra

insanlar,

kötü filmlerdeki kötü hikayelere öykündüler

zamanla...

ve bir gün her şey bir film sahnesine dönüştü onlar için

hayatlar(ı) da dahil...

doğal olan ne varsa "aynı filmlerdekine döndü..."

tespit üstüne tespitler...

ooo çok mutluydular tıpkı filmlerde ki gibi...

öyle ki bazı vicdan denen soyut uzuvdan müzdarip

filmciler bıraktılar film çekmeyi hayat en az filmlerdeki kadar

kurmacanın sınırlarını zorlayacak bir gerçeklikle tezahür ediyor...

ve sonuç

bir kopya nasıl olurda

dönüp dolaşıp aslına referans olur?

hayatlar, mezatlar birbirine tezatlar..

....

HAD

çok denedim olmadı
"büyük şeyler küçük çekmecelere sığmazlar..."

Arka Bahçedeki Canavar

baktım,

herkes şenlikte sanki

bütün evlerin panjuru pembe

bütün balkonlar ve bahçe kapıları begonvil cenneti

bütün perdeler cafcaflı...

sorsan,

herkes

cennetin yolcusu

iyiniyet bavulcusu

sağcısı,

solcusu,

x, y, z ve hatırıma düşmeyen diğerleri

oysa

herkesin

arka bahçesinde duruyor

kibirden göğsü kabarmış

tırnakları yırtmaya hazır

midesi doymak bilmez

bir canavar yatıyor

kuyruğundan bağlanmış...

canavarlar boynundan bağlanır halbu ki...

DİYALEKTİK BUHRAN

yaralarım sanayi devriminden yadigar
sermaye emek çelişkili bir ilişki yaşıyorum dünya ile
başımla toprak arasında doksan derecelik bir mesafe ama sanki başım gömülü
oysa ayaklarım yakın arada pabuçlarım olmazsa...
kaç takla attığımı saymadım ama düştüğümde her yer tanıdık
yadırganacak bir manzara kalmamış
aynı yerdeydim...
alnıma bakıyorum
beni olduğumdan büyük gösteren bir aynadan
sırılsıklam terliyim ama aynada gözüken
rahatsız edici bir kuruluk...
düşündüm emanet olsam dünya da
ederim daha fazla olurdu kederimden
değilim değilim oysa...
sonra bir gün ayaklarımın altına aldım
o terazisi olmayan duyguyu
gittim kapılara
gördüm
eşikler daha büyüktü kapılardan
kapılar daha büyüktü yapılardan...
düşün
harç tuğladan fazla konulmuş duvara
ben dahil bütün her şey sevimsiz...
denedim olmadı diyeceğim bir senaryo yok
bir hikaye anlatsam kendimin
inanası yok
elimde sönmek üzere duran bir kandil
göğsümde bitmek üzere olan bir nefes
...

Sitem

METASTAZ

açılır

sere serpe sır kapısı

"düşer dillerinden bir güzelin

esrar

uyuşturur bendeki

ağzı bozuk düzen tutmaz

ısrarı!!!"

aklım diyorum

kimin kapısı kapalı ki

kendis(i)ne/

susmak keramet olsaydı

dilsizler lal olmazdı cemiyette..

konuşmak

niye boş

yine boş

yazmak haylazlık başka bir şey değil...

şimdi burda

durup

dururken

cümlem

kelimelerini yutmuş içine

sana

söyleyemediklerimi dolaylıyorum...

bütün tümleçler, zarflar, mektuplar

dolaylı,

ben zamirden bozmayım

özne kılığında her şeyim nesne...

iklim iki kere gün gösterir yüzüne

bana kış

kara kış...

kaşları bir bağ bozumu sonrası değil

bir dağ kıvrımı gözlerinin üstünde

neyleyim pazarlar dolu

ben dizginliyim

dağınık pazar yerlerinde kaldı azığım

yazığım

ben bir şafak

sonrası

tutuşan değil

uçuşan eteklere

sonrası

faniliğimiz, haniliğimiz ve

hiçliğimiz

bir kedere buladım kendimi

sır kapısında

kapı sırasında

sıkılıyorum artık

beklemek-

ten

zor geliyor

.................

19/02/2008/

02.12.2014/

01.03.2019.

intihar saati

sonra her şey bahar
kış, yaz ve diğer bütün mevsimler
on iki hayvanlı çin takvimi ve
gecenin kör saati
bir masa, iki bardak ve bir sandalye
geçti masadan serin tatlı bir esinti
özlendi herkes
ve
her şey
bahardı...

dünyanın en uzun şiiri

...açılmış bütün çiçekler
senin
yüzünde/n...

gergedan

ruhumu iğne deliğinden geçirdim
astım güneşe
her gün efkar deyip büyüttüğüm bahçe dile gelse
ömrüm utanır kendinden...
ruhum,
sana güneşi üfledim ısınsın diye
içim
sağ yanın kış bucağı...

kader

hangi otobüse binsem aynı durakta bırakıyorlar beni
hangi yoldan başlasam aynı yerde bitiyor serüvenim
yani şimdi bütün yollar aynı yere çıkıyorsa
bir cevap isterim
-nerede etkinlik, nerede strateji beeeeeeheyyy karayolları?
"ipin başı da sonu (da) ayrı ellerde (de) ama düğüm hep aynı yerde..."

haslet

olanca suretiyle suratımıza
düşen kaçıncı sille bu sayamadım
nefesimizden damarımıza işleyen
bu uyuşturan esrar
gözlerimin yollara dalan buğusu
bütün bu intihar etme şekilleri
ergenliği insanlığımızın
bir hayratın ve bir hayatın yarım kalmışlığı üstünedir...

sallata

4
bütün meseller
bir aşk üzredir
bir de arşın üzerinde geçiyor hepsi
filmlerde...
baktığın,
gördüğün,
duyduğun
ruhuna değen, delen, sürükleyen...
sel ya da esinti gibi ne varsa...
sahne bu/kadar...

3
bütün meseller
nefs üzredir
bir de ciğerlerinin hacmi kadar nefes üzerindedir...

ikisini bir(den) tutamazsın,
ikisini bir(den) bırakamazsın

birini tutup diğerini bırakmalısın...
bahtın ne yiyiyorsa artık...

2
unutma
özgür değilsin
her halukârda
bir ablukanın içindesin
nerede durursan dur
her yer çember
her kimlik bir kafes...
dedim ya nefs
ve nefes...

1
yanlış anlama ey ahali
bu "nefs" sandığın gibi "uçkur" değildir
uçkurla nesf arasında beş duyudan fazlası kadar bir mesafe var
ki nefes ile ölçülmez...

0
sonra baktım
ev de kâr da yok
onlar olmayınca efkar da yok
her şey aynı düzlemde oluyor
arşın üzerinde nefsim bir aşka tutuluyor...
ama dünya düz değil,
yuvarlak değil/mi?

kimse ölmemiş yalandan...

iman

hadi bize bir masal anlat
"kuşlar taş taşısın
fillere karşı
nehir yarılsın
arşa doğru...
bir tufan kopsun
cudi'ye gemi konsun...
muhammed miraca
isa tanrıya çıksın..."
bir masal anlat bize
hadi!!!
bu bir rüya olmalı
degilse riyadır
bütün masallarınız...

HEPİMİZ

"sinem, bir bilgenin efkarı ile dolu
bir okyanus doldurabilir ancak içimi..."

hepimiz,
dikenli güller gibiyiz
gölgesiz evler
ve
meyvesiz ağaçlar gibi...
hepimiz,
kurumuş nehirler
ve
kısır taylar gibiyiz...
dişsiz kurtlar
ve
aç koyunlar gibiyiz
hepimiz...

Hasret

kimse görmedi,
kimse bakmadı böyle
gittikçe büyüdü gözlerin
sen kaldıkça özlemin...
bir kapı ne zaman açılır boşluğa
hanidir
ondan da biriktirdim hemde çokça
...
büyüyor gözlerin
boyuyor gozbebeklerimi
büyüyor onlar/da
kapılıp hasretine...
biliyorum artık
bir su bardağı ne zaman sebepsiz durur
ne zaman öyle yaramaz bir işe
o da birikti
özlemin gibi...
kalbim daha kaç duyusal müdahaleye dayanır bilmem
kaç vuslat hançerine
kaç cerrahi mücadeleye
...
seviyorum seni
bütün insanlığımın yerine...

9/8

bizim şarkımızın ölçüsü
13/8'le başladı
yetmedi nefesimiz
ikinci
mısrada tıkandı
...
tanrım bana bir mezar
ruhumu siktir et
ne bok yerse yesin
bedenim benden bir parça bile olsa
kalmadı desin...

göğüne aldandım
insanım nefsime yaslandım
tanrım bana bir mezar
yoksa bu ruh çok değil
bu bedeni bozar...

"anladım"
ölüm
insanın uslanması için değil
doğasına uyması için var
şimdi bakıyorum da
durduğum her yer
dipsiz vadileri olan "yar"
ne kadar zorlasam zorlayayım
dar dar dar....

bir aynaya bakamadım
kendime gelesim yok
bir aşa su olmuyor varlığım
bir yaraya merhem
bir rüzgara yaprak
"değmiyorum hiçbir şeye/
her şeye zaten ucubedenim..."

9/8
ikibinondokuz....

Seçim

kedere bir avuç kömür
söyle melahat abla
geçer mi böyle bu ömür...

diyarbakır acısını suruçta öteledi,
ankara bilmem nerede yapacak onu.

insan ömrünün darası
yaşadıklarını çıkardığında geriye kalandır,
insanın darası
ruhunu çaldığında geriye kalandır...

söyle
melahat abla söyle
bunca ölüm varken
bütün gülmeler yalandır...

sen öyle kolun pencereye yaslı balkona
gitmeye üşenmişsindir belli
bugün pazar
seçim var
sence bu halk bize kaç yazar
baraj
ne olur melahat abla...

MÜPHEM

şimdi düze duruyor ya saçların
bazen
hani,
omuzuna bir parmak kadar
uzak
uzanıyor ya oradan
ulaşmaya.
uzamıyor ya bir türlü
bitmiyor ya hani serüveni
ki sen hep kesiyorsun diye belki
belki de
bitmi.....

şimdi biz
eşkenar üçgeni bu ocağın
birbirine bağlı iki yandan üç köşe
dip dibe dizilmiş gibi
sen, ben ve roni...

ellerime katılıyorum
parmak uçlarımda ne varsa
nefsime dair
orada biriktiriyorum hepsini
ve sair
...

Terk

kimseye sana dokunabileceği kadar
yak(ın)laşma
çünkü
insan,
dokunabildiğini kırar
dokunamadığını da
seyre dalar...

İsyan

kimseye değmez nazarımız
kimseye...
ağrımız bizedir, yaralarımız bize
bize kanar,
bizi kirletir kanımız...
sefaletimiz, sefilliğimiz dokunmaz
kimsenin gönül teline
yine de yok bir şikayetimiz...
nefsimizedir tüm hıncımız ve varsa kibrimiz...
ama
şimdi
bıçağın dayandığı kemiğin nedeniyiz
taşmaya sabırlı bardağın son damlasıyız
hem sebebiz hem de sebil
akıyoruz
gönlümüzce
...
YETER ULAN...

OYUK

uçup gidiyor ne varsa
insanın çürüğü
suyun tadı
iki kelamın arası
bir soluk nefes ki
ciğere can
gidiyor ne varsa...
süpürüp ardını
terkinde bırakıp kahrını
uçup gidiyor
ne varsa...
kiminin parsadır derdi
kiminin arsa
ya benim ki nedir
hayat
sana kaldım
sende kaldım
senden kaldım
galiba.

Bahar

ZAMANSIZ

sırasız gelir her şey
bahar, bu cehennem
ve papatyaları
...
sırasız
af buyurun
kanla halvet olanlarla
aynı cümlede diziliyiz
kelam kelam
...
sırasız
kilisteki yangın,
kobanideki duman
ve
şengalde toprağa dökülen
kan
...
ahlak
arsızlığa vurmuş kendini
çoluk çocuk ölmüş
ne ki?
...

16 Nisan

hep aynı
yerden kararıyor
yüzümüz, gözümüz
ve
tabi sözümüz...

HAYIR

bu işte bir "hayır" vardır
bu bakışın dile dökemediği
bir hayır
nasır bağlamış bir suskunluk
bağışlamış kendini
hayır...

10.02

kelebekler uçuyor
kaç zamandır göğsümün sağ yanında
bir kargayı yeğlerdim oysa
...
doğduğu günü kimse hatırlamaz...
aslında o doğduğun günde olmayabilir
ama işte "amcan ölmüştü...."
yara büyük
gelişim bir trajediden alıyor miladını
ne büyük şans
ne büyük saçmalamış alın yazı(cı)sı...
unutmuyor kimse
vardığın dünya senden umut almıyor
çok var senden
hemde çok
sayma!
biter belki
ama ölmekle bitmiyor
...
belki bu yüzdendir bir şubatı severim aylardan
birde ocağı
çünkü o arada bir yerdedir
nefesimin havaya değdiği
zaman
aradadır...
göğsüm kelebekler vadisi
ömrü de
orada...

intihal

hayaller
ve
hayatlar
birbirlerine
masaldır
...

Çöl

çölsünüz
yani hayat namına bir şey kalmamış
içinizde
öylece varsınız
öylece...
sahi siz başından beri mi
böyle...
yani çöllüğünüz yeni bir şey
değil
yani
sonradan olma çöl değilsiniz
değil mi?
"fıtrat"ınızın bağışladığı bir şey
sonradan
hiç bir varlık
hiç bir şey
hiç bir yaşam formu
bu denli deforme olamaz...

Yanılgı

"çok kere"

yanıldı durdu terazi
ter içinde
ter içinde
umduğu neydi de
bulduğu değildi
o
...
"bir kere"

insan bir tartıya düştü mü
emsal emsal diye böğürür
bulur (mu)
bulmaz (mı)
...

sinem tamda bu anda
bir taşa mihmandarlık etmeye ne kadar da
gönüllü
binbir gecede olsa
yaslasın ona kendini
taş bu ne de olsa...
geçmiş
bir gölge
bir bilge evin içinde
belki bir özlem
dokuzçeşmede
duruyor
burnumun sızlayan direğinde
...

dedim ya terazi
yanıldı durdu
kantarcı ter içinde
kantarcı
terazi bir çocuk işi oysa
yer yarılsa gövdesinin sığacağı
oyuk bulunmaz
kantarcı
...

insan
bir tartıya düşmüş
emsalsiz bir yargıya
neye kime göredir ederi
...

geçmiş
gevran ovasında bir handa
çocukluk ve münasebetli ne kadar
hissiyat varsa insan içinde
bugün
emsalsiz yaşanıyordu orada
su bile
suydu
....

AYMAZ

hiç fidan dikmemiş

biri

ne bilsin cansuyunu

...

okumamış

yazmamış

söylememiş

ne bilsin

...

diz çökmemiş

toprağa

bir tırtılın

yolculuğundan haberdar olmamışsa

Ne bilsin

insan, nebat ve bilcümle hayvanat

neye var

neye sebep

...

Dünya

burası kimsenin yaşamadığı
yaşadığını sandığı yer

evrenin havası en bol yeri
kimsenin nefes alamadığı bir yer

bir cümle düşün imlanın bütün sınırlarına sadık
anlam ile ilgili bütün duraklara uzak

bildiğim hiç bir şey yanaşmıyor
adına yaşamak dedikleri bu boşlukta

bir kere daha gelmek sanırım hiç iyi fikir değil burası için
bir daha bu çukura düşmek varsa bir yerde cehennemin en dip yeri
daha makbuldür
senden dünya...

Kuşlar

bir insanı öldürmenin
ne kadar kolay yolları varsa buluyorsun
bir atom bombası kaç kişi
kaç kuşak eder(yerle bir) biliyorsun artık
nasıl durur yağmur
nasıl kurur dereler
vadiler nasıl dönüşür çöle
biliyorsun
hikmetin oooohhhh
sınırsız...
yine kendini alamıyorsun
kuşlara bakmaktan
biliyorsun senin
bildiğin çer çöp ne varsa o kanatlarda var
hareket, hareket, hareket...
hakaret ederek doğaya
kuşlara...

İnsan

git,

kıblene dön

güneşe yakar

aya dua et

istavroz çıkart

yahut

ganj'a gir

su(yun)da aklan...

yaparsan

yap

şu

"içindeki hayvanı utandır..."

ERGEN ASABİYETİ

"ey hüzün boyun (hala) boyumdan uzun..."

kimse giydirmez çocukluğunu üstüne
paylaşmaz oyuncağını
kumunu kalesinin
her yer kumdan olsa bile
...
"kimse anlamaz seni sevdiği kadar
ve
kimse de sevmez seni anladığı kadar"
nefreti her zaman yanılgısı kadardır herkesin
yanlışı en az doğruları kadar
...
kimse giydirmez çocukluğunu üstüne
kendi mezarını açar sana ölüm sıraya girmişse
"sen önden öl..."
...

sonuçta

herkesin bir başkasının

sırtına tezgahını kurduğu

bir dünya

yaşadığımız yer

bu yüzden

"anlamak daha

büyüktür

aşktan"

...

e...

KEŞKE GAZELİ

misal

bir kuşşsun

kanadın bilmem hangi avcının saçmasına

çapmış

düşmüşsün

...

bir yanın olancasıyla seni uçurmaya çalışırken

diğer yanın yere yapışık

öylece

denedin

üç ve beş kez

yerdesin

kuş olmayaydın keşke

...

misal

bir kartalsın

maharetin, kibrin ve hikmetin

ne varsa pençelerinde

gagaların ara bir istasyon midene

...

girmiş hunhar bir fakın dişlilerine çıkmaya çalışıyorsun

kurtulmaya

pençelerini orada bırakarak

şimdi her yanında av

olsa ne yazar

kartal olmayaydın keşke

...

misal

bir insansın

kadın ya da erkek

göğüs kafesinin sol yanına dağ gibi heybeti

lakin bir yumru kadar büyük

bi yük sükun etmede

ki kalp deriz

orada kalıp

...

sonra bir başka kafesin içindekinin çekimine

girer sen kuş sayarsın

uçar, coşar durmaz yerinde

terkedip göğüs kafesini

koca bir boşluk bırakır yerine

insan olmayaydın keşke

...

misal

bir taşsın

ruhsuz ve cansız herkesçe

varlığın gölgedir kimine

kimine sığınak

ağırsın çok ağırsın kendine

yol geçer olduğun yerden

seni alıp un ufak ederler

taş olmayaydın keşke

...

SAYI DOĞRUSU

hiç bir mesafe
sıfır ile bir
arasındaki mesafe kadar uzun değildir

sıfırdan bire çıkmak
zor...

YAKINMA

...
yollarda ezip kenara attığınız kediler ve köpekler için
yurdunu işgal edip bina diktiğiniz karıncalar ve böcekler için
sizin yüzünüzden güzergahını değiştirmek zorunda olan kuşlar için
salyangozlar, ağaçlar ve dağlar için
bile
bile
bile
yerin yok
ne yerin alt katında
ne de üst katında
hiç bir şey için olmasa
bile

tanrı/m varsa/n
cennet
faillere değil mağdurlara yerdir

...

ronî

gözümsün,
ciğerlerimde alabildiğine serinlik
derin ve eşsiz bir nefessin
göğüs kafesimde şenlik

RİYA

bütün sesler terk etsin harfleri

harfler ise intihar!

kelimeler anlamsız nasılsa...

aslında
kimsenin üzüldüğü yok kimseye

en kolayına ayarlamış vicdanını

herkes

"....kınıyoruz...."
sadece...

kimsenin

öldüğü, kaldığı ve sevmesi

yok kimseye

ölen kalıyor öldüğüyle sevgisiz

oysa...

kimse bir başkasının mezarına gönüllü olmuyor

mesela...

şehitliğine de

ölüm şahitliği dururken...

karıncalar

kadar olamıyor

nihayetinde

karıncalar...

güvercinler...

.
.
.
.
.

Uğurböceği

bir uğurböceğine konuyor dünya
bütün merhametiyle
elde avuçta ne varsa
koyuyor kanatlarına
dört işlem
beş iklim
altı kıta
sayıyorum hepsini bir bir
bir uğurböceğinin kanatlarında
...
şimdi söyle uğurböceği
dünya
ne kadar büyük
senin kanatlarında/n..