DOST MECAZI

insan bir kadife taşır sinesinde

rüzgara hisli...

kime konuştuğunuz değil kime sustuğunuz da önemlidir bazen

bir manzaraya bakar gibi,

bir denize akar gibi

yaptığınız zamanlarınızda 

sükuneti bir gölge gibi başınızda tutan...

bazen hiç bir su serinletmez 

bağrınızı 

hiç bir yel, 

hiç bir el 

değemez saçlarınıza

hiç bir ilaç dokunmaz

yaranıza

bütün ilaçlar tuz, 

bütün tatlar acı

ve bütün insanlar yabancı.

merhem kimsede değil 

sizdedir

ama siz

susmak istediğiniz 

bir makam,

bir dağ ararsınız 

üstelik herkese ve her şeye bu kadar adil bir mesafe koyarken...

konuşmanın yetmediği dostlarımız,

konuştuğumuzda dinleyen,

sustuğumuzda susan dostlarımız,

bize anlatmak istediklerinden ziyade 

dinlemek isteyenlerimiz.

herkesin

hunharca kendini anlatma aşkına kapıldığı bir çağ bu

dinlemek çok kıymetli anlatmaktan

hem de öyle sadece sesinizi değil sessizliğinizi de...

misal ben kendime susuyorum

kendime...

kusmak istediğim zaman bir lavabo gibi 

olur içim

insan bazen içine kusar

çünkü dışındaki hiçbir şey kabul edecek gibi değil içindekini

işte

böyle zamanlarda kimse anlamaz sizin bir mide sorununuzun

beslenme borusu ile çözülemeyeceğini

kimse anlamaz.

dost olan bilir aslında susmanın içeriye kusmak olduğunu 

susar saygısından sessizliğinizi dinler

dost olmayanı da demeye hacet yok onlar biliyorlar zaten 

nerde susmamaları ve nerde konuşmamaları gerektiğini...